Сите знаеме дека пешаците се генерално најранливата група во сообраќајот, но често нема претпазливост од двете страни, и од пешаците и од возачите. Граѓаните често знаат да наречат одредени области како „црни точки“, каде што ги фаќа страв и срцето им е во петици додека минуваат улица, иако семафорот им покажува дека можат слободно да се движат.
Скопје, град познат по својата историја, култура и енергија, несвесно стана жртва на огромните опасности низ улиците. Шетајќи низ раздвижените улици, човек не може а да не ја забележи длабоко вкоренетата вознемиреност врежана на лицата на оние кои се обидуваат да се движат низ урбаниот лавиринт. Тоа е необична глетка – морничав спој на прекрасна архитектура, живи пазари и кафулиња раздвижени со живот, сето тоа испреплетено со неискажан страв што го проникнува воздухот.
Терминот „црна точка“ стана вообичаен говор меѓу скопјани. Тоа се локации каде што пешаците двоумејќи се го минуваат коловозот, а секој чекор е претпазлив.
Како скопски црни точки, граѓаните ги издвојуваат булеварот Илинден, особено делот на пешачките премини кај старо матично и фонтаната Лотус, а слична е ситуацијата и на преминот за пешаци кај Владата. И полициските билтени јасно покажуваат дека небезбедни за минување се речиси сите пешачки премини долж булеварот Партизански одреди, особено во делот кај Соборниот храм, Буњаковец, па се до потегот кај Симпо.
Иако семафорот покажува дека е зелено за пешаци, автомобилите, а во овој период и моторите, буквално летаат по асфалтот, поминувајќи на нивно црвено светло.
Најстрашно, велат минувачите, е на оние места каде пешачките премини се избледени и личат како да не постојат. Таква е ситуацијата кај Бит Пазар, каде иако има пешачки мост, луѓето сепак сакаат да поминат по пешачки премин, но ниту тие, ниту пак возачите можат да видат каде е исцртан.
Ситуацијата е слична и на булварот „Босна и Херцеговина“, каде освен што денски возачите возат како да нема ограничување на брзината, во доцните часови по се вози како на трки. Трите пешачки премини долж оваа сообраќајница, како и да не постојат, оти граѓаните велат дека им е страв да поминуваат, заради хаосот што се создава.
Причината за овој широко распространет страв е заканата од несреќи што демнат зад секој агол. Неодамна на истиот булевар имаше и случај каде повозрасно лице го изгуби животот. Токму овие вистинити приказни, ја засилуваат анксиозноста и идејата дека опасноста може да го погоди секого, секаде, во секое време. Дури и кога семафорот преминува во зелено, анксиозноста останува како постојан придружник.
„Сите тие се опасни. Никој не гледа на семафор, небезбедно е и на зелено“, „Секој премин без семафор е опасен, иако не е гаранција ниту за безбедно поминување“, коментираат дел од граѓаните.
Скопје, како и секој друг град, сведочи за френетично темпо на живот. Возила од сите облици и големини се преплетуваат низ артериите на градот, се борат за доминација на патиштата.
Улиците, кои некогаш беа рај за пешаците, се претворија во опасни премини. Несовесното возење, во комбинација со непочитувањето на сообраќајните прописи, ги претвори скопските улици во „плодна почва за несреќи“, за сите овие непрописни постапки дневно МВР изрекува голем број на прекршоци.
На овие таканаречени „црни точки“, пешаците чекаат, надевајќи се на добронамерен возач кој ќе го почитува нивното првенство, но шансите ретко се во нивна корист.
Дали во средина, со страв, има трошка надеж? Што би било ако активисти, водачи на заедници, загрижени граѓани ги здружат силите за да го расветлат прашањето што ги мачи сите скопски улици?
Промената не е лесен пат за чекорење, но надежта е голема, дека еден ден „црните точки“ ќе станат далечно сеќавање, заменети со безбедни премини и обновено чувство на сигурност.
Leave a comment