Меѓу најраните знаци на деменција се промените во расположението и личноста кои откриваат наплив на емоции, вели британската лекарка и писателка д-р Моника Васерман, додавајќи дека емоциите можат да имаат многу широк опсег, од лутина, иритација и анксиозност до возбуда.
Во некои случаи, луѓето кои развиваат деменција може да доживеат „емоционално одвојување“. За луѓето околу нив, ова може да изгледа како социјална изолација и губење на емпатија. Тој истакнува дека во сето ова пациентите се борат со мноштво конфликтни емоции, сакајќи да најдат рамнотежа. Друг можен знак на деменција е присуството на конфузија и дезориентација.
Деменцијата предизвикува длабоко чувство на збунетост и дезориентација, претворајќи ги некогаш познатите средини, лица и предмети во неистражена дивина. Страдачите можат да се изгубат во сопствените мисли, да наидат на потешкотии во навигација по познати патишта и области, да изгубат чувство за времето и да ги стават на погрешно место своите работи, вели д-р Васерман. Тој исто така забележува дека секој разговор им се претвора во комплициран лавиринт, со оглед на тоа што се борат да ги изразат своите мисли на кохерентен начин. Сепак, „заштитен знак“ на деменција е губењето на меморијата, поради што заболените се мачат да се сетат на неодамнешните настани, некои основни информации, па дури и имињата на блиските луѓе. Луѓето кои страдаат од оваа разорна болест се повеќе се потпираат на нивната долгорочна меморија бидејќи неодамнешните настани од ден на ден сè повеќе ги збунуваат.
Фрагменти од нивното некогаш многу живо сеќавање како да им бегаат од главите, поради што сè повеќе копнеат по некаква стабилност во реалноста што им се лизга „од раце“. Когнитивното опаѓање е исто така класичен симптом на деменција, кој влијае на размислувањето, решавањето проблеми и способностите за одлучување. Концентрацијата станува се потешка, имајќи предвид дека пациентите се мачат да се фокусираат на нешто и нивното внимание многу лесно се одвлекува – опишува д-р Васерман. Секој што покажува такви симптоми на деменција треба да биде упатен на детални тестови и на невролошка клиника што е можно поскоро.
Совети за оние кои се грижат за лице со деменција
Многу луѓе со деменција стануваат лесно збунети, вознемирени и возбудени поради фрустрација со нивните когнитивни тешкотии или промени во однесувањето. Тие можат да станат многу расеани, да се изгубат во светот околу нив и да заборават на врските со некои луѓе, како и да ги изгубат вештините потребни за одржување на врските со околината. Исто така, многу луѓе со деменција го имаат таканаречениот синдром на зајдисонце, односно стануваат нешто поактивни во доцните попладневни и раните вечерни часови (веројатно поради промените во нивниот општ и мозочен метаболизам поради метаболичките влијанија предизвикани од деноноќниот ритам ). Негувателите треба да бидат трпеливи и отворени за промени во нивното размислување, емоции и однесување кои всушност ги одразуваат индивидуалните варијации и во физиологијата и во самата болест.
Ако се грижите за лице со деменција, од клучно значење е да разберете дека апатијата е најзначајната бариера за висок квалитет на живот. Седењето неподвижно цел ден и некомуницирањето со другите, како и неучеството во никаква физичка активност, негативно влијае на зглобовите, мускулите и мозокот. Кога не правите ништо цел ден, мозокот уште побрзо се влошува. Луѓето имаат примарна потреба да припаѓаат на група. Без разлика дали вашата сакана живее во институција или сè уште живее со вас, од клучно значење е да му обезбедите можности да бидат во контакт и да комуницираат со други луѓе бидејќи тоа ќе има многу длабоко позитивно влијание врз нивното емоционално здравје.
Leave a comment