Како луѓе, како општествени суштества, сакаме прво да бидеме праведни, а потоа среќни. Сакаме да бидеме добри затоа што така ќе бидеме среќни. И некако сите ја знаеме стандардната рамка за тоа како треба да изгледа. Ние точно знаеме што треба и што не треба да правиме. Знаеме што треба да правиме со нашите деца за да бидеме добри мајки, а со тоа и среќни мајки. Знаеме како треба да изгледа една врска за да биде добра, а со тоа и среќна врска. Ако сме дете, знаеме што ни треба сега, а што не ни треба за подоцна да бидеме среќни. Правилата ни се дадени, не треба многу да размислуваме. Наше е само да учиме, да работиме. Колку сме поблиску до тоа, толку несвесно веруваме дека ова „треба“ и „не треба“ се гаранција за среќа. Но, често е обратно.
Реалност. Кога мислиме дека нешто мора да биде на одреден начин или не треба да биде така, често се однесуваме како навистина да мора да биде така, нѐ давајќи шанса да биде обратно. Ќе мислиме дека едноставно не сме доволно мотивирани, дека личности кои што се авторитетни влијаат на нас. Значи, ние го негираме она што е реално. И токму на тој начин ја губиме моќта да реагираме, да превземеме акција, да донесеме правилна одлука. Како да смениме работа кога „знаеме“ дека човек на било која возраст треба да има постојана и сигурна работа од одреден профил.
Огорченост. Ученик кој не постигнал просек од 5,0 почнува да се нарекува себеси слаба личност, лошо и неблагодарно дете, промашен случај кој ќе заврши на пат, без работа и приход. Мајка која ќе види друга мајка како оди на фризер, саркастично ќе искоментира дека претпочита тоа време да го поминува со своите деца. Стануваме огорчени, завидливи и блокирани. Не се ни прашуваме дали би можело да биде поинаку, дали има нешто измеѓу. Штета! Тоа е пречка за разбирање на многу работи. Ние ништо не преиспитуваме, игнорираме многу работи и на тој начин всушност изгледаме многу несвесно и еднодимензионално.
Недоверба во себе. Да земеме еден млад човек кој израснал во семејство во кое мајка му го потчинувала своето секојдневие на неговите дополнителни активности, се со цел тој да биде академски успешен и среќен. Младиот човек несвесно ја голта командата „Среќен сум ако сум академски успешен“. Одеднаш ја губи мотивацијата за учење, ништо не го мотивира, потоа го мрази својот живот, животот е нешто што треба да се форсира и без да ги преиспитува уверувањата на мајкатa, тој го толкува како, се разбира, „кога не ја видов поентата во учењето“. А сепак сака да биде среќен. Tоа нема да го постигне со тоа што ќе научи што не сака и што не мора. Ако сака да биде среќен, мора да ја преиспита оваа претпоставка: дека академскиот успех носи среќа. Можеби така ѝ изгледа на мајка му, но невозможно е да се биде среќен ако го правиш она што го прави некој друг среќен. Ова важи и за сите други ситуации во животот – „Морам да се исполнам во бракот, во мајчинството, да јадам на одреден начин, да изгледам на одреден начин, да покажам љубов на одреден начин“ итн. Чија да биде, дали треба или не. т јас? Да не беше тој, како би го живеел животот? Дали тогаш секоја пречка би изгледала толку непремостлива?
Мораме или сакаме. Затоа не мрдаме. Не го добиваме она што ни треба бидејќи не е она што го сакаме. И ако ние лажеме, нашата потсвест не лаже. Ќе се спротивстави со сите средства што ги има. Нашето „треба“ е, на крајот на краиштата, многу црно-бело. А животот не е. Животот е нијанси на сива боја. Ако сте го напишале ова, мора да го завршите. Кој го вели тоа? Од што се плашиме ако не го правиме тоа? Ако моето дете не влезе во добро училиште, ќе му биде ускратена можноста да прави што сака. Каде го пишува тоа? Дали имате гаранција? Овие условувања создаваат терор кај нас. „Црно ми се пишува ако не испадне така, морам да се обидам да го избегнам тоа и да му го посветам животот на друго нешто“. Тие се извор на нашата ниска самодоверба и негативно расудување за себе и за другите, а тоа е рецепт за многу проблеми.
Leave a comment